Nimfi Spiew

Uciekam. Mnie gonią tysiące nóg.
Tupocę, tupoczą - zbliża się wróg.
Co więcej - myślałem - nie mam już szans!
A oni ścigają - chcą złapać zawczas.

"Niszczą nam las, przeklęci ludzie...
Chodź woju, chodź! Pochłonie też cię!
Spróbuj ocalić nasz las, kochany.
A my twą duszę oddamy. Oddamy..."

Patrzę i widzę - płonący las!
Nastał już zmrok, późny jest czas.
Wbiegam więc w paszczę ogniów tych. Smród!
Gdzie teraz pobiec? "Tam" - powiał chłód.

"Wbiegnij w głąb lasu, pokażem ci się.
Wyprowadź nas stąd bezpiecznie. Bezpiecznie...
Ten las naszym domem, domostwo nam płonie!
Człowiecze najmilszy, podaj nam dłonie."

Co zrobić? Co robić? Cóż czynić mam?
Nimfy ja widzę, to tu, to tam.
Tańczą radośnie w figlarnych płomieniach!
Cóż mnie pociąga w tych pięknych dziewczynach?

"Nie możesz nas dotknąć... Nie wierzysz więc w nas?
Pobiegnij, pobiegnij, głębiej w nasz las!
Usłysz nasz głos, usłysz nasz jęk!
Nie pozwól nam cierpieć straszliwych męk."

Podchodzę, znikają! Jak niczym mgła!
Odwracam się, patrzę... Tam jedna szła!
Za nią pobiegłem, rzuciłem się w tan.
Wabi muzyką i ciągnie mnie tam.

"No powiedz, no powiedz, jak uciec stąd?"
- Biegnijcie me miłe, biegnijcie pod prąd!
Dotrzecie tamtędy na lasu skraj,
Znajdziecie gdzieś indziej ładniejszy gaj.

"Wyzioń tu ducha. Pobiegnij za nami!
Pobiegnij swą duszą z naszymi krokami,
Uwierz w nasz śpiew, uwierz też w nas,
Żeś lepszy, silniejszy od szarych mas."

Widzę, światełek więcej jest tu.
Coraz goręcej, aż brak mi tchu!
Upadam! Majaczę! Nie widzę już ich?
I już ich nie ma, ni jednej z nich...